14º-21º
miércoles | 3 septiembre | 2025
Cando se pensa en Londres e Santiago de Compostela, semellan cidades moi diferentes en historia, cultura e arquitectura. Porén, existe un vínculo inesperado entre dous dos seus edificios máis emblemáticos: o Palacio de Buckingham e o Pazo de Raxoi. Ambos os dous comparten un denominador común: o seu marcado estilo neoclásico.
Para comprender esta similitude, cómpre situarnos no contexto do século XVIII, un momento no que a arquitectura europea experimenta unha fonda transformación. Influídos polos descubrimentos arqueolóxicos en Pompeia e Herculano, os arquitectos da época comezaron a recuperar os principios clásicos da Grecia e Roma antigas, apostando por formas máis racionais, simétricas e monumentais en contraposición co excesivo barroco.
Este estilo, denominado neoclasicismo, está caracterizado polo uso de columnas clásicas, frontóns triangulares, liñas rectas e proporcionadas e unha decoración contida que transmite sobriedade e prestixio. Este movemento estético espallouse por toda Europa, chegando a cidades tan dispares como Londres e Santiago de Compostela.
O Palacio de Buckingham, actual residencia oficial da familia real británica, non sempre tivo a aparencia que hoxe coñecemos. A súa historia remóntase a 1703, cando foi construído como unha mansíon privada para o duque de Buckingham. Porén, en 1762, o rei Xurxo III adquiriuno e iniciou unha serie de reformas que o transformarían nun palacio de grandeza real.
O encargo da remodelación recaeu no arquitecto John Nash, quen a principios do século XIX deseñou a impoñente fachada neoclásica que hoxe vemos. Un dos elementos máis representativos é a súa entrada con columnas de orde corintia, que lle confire unha elegancia clásica e solemne.
Mentres Londres vivía a súa propia revolución arquitectónica, en Santiago de Compostela tamén se estaba a construír unha obra mestra do neoclasicismo: o Pazo de Raxoi. O edificio foi promovido en 1766 polo arcebispo Bartolomé Rajoy, quen quixo dotar a cidade dun espazo monumental para acoller o Seminario de Confesores e a residencia dos seminaristas.
O proxecto foi encomendado ao arquitecto Charles Lemaur, de orixe francesa, quen aplicou os principios do neoclasicismo na súa concepción do edificio. A fachada do Pazo de Raxoi destaca pola súa simetría perfecta, polas columnas de orde dórica e polo seu gran frontón central, no que se representa a batalla de Clavixo. Este deseño, inspirado na arquitectura clásica, encaixa perfectamente cos ideais estéticos da Ilustración.
A comparación entre o Palacio de Buckingham e o Pazo de Raxoi pon de manifesto como o neoclasicismo foi unha linguaxe arquitectónica común en toda Europa. A súa aplicación en edificios institucionais e gobernamentais non foi casual: a súa monumentalidade transmitía orde, estabilidade e poder, cualidades moi valoradas polos monarcas e as autoridades da época.
Para aqueles que queiran afondar nesta curiosa conexión arquitectónica, poden ver unha explicación visual no seguinte vídeo:
