No noreste de Compostela, na aldea de San Marcos, hai unha grande nave que serve de punto de encontro aos afeccionados a un deporte con moitísimos anos de historia. Son as instalacións da Sociedade de Tiro Olímpico de Santiago, unha completa infraestrutura para o adestramento desta disciplina que ten multitude de adeptos na comarca. 

A sociedade xorde hai máis de cinco décadas da man dun grupo de amantes do tiro, que quixo dotar a cidade dun espazo para poder practicar. Comezaron con moi pouco, apenas unha caseta desde cuxas ventás se disparaban as armas. O chan, de terra. Aínda así, teñen a honra de poder dicir que o seu foi un dos primeiros campos de tiro de Galicia.

Actualmente o seu presidente é José Fernández Muíños. Tanto el coma o equipo directivo ao completo amosan unha absoluta predisposición a dar a coñecer iso que tantos anos e traballo lles custou converter no que é hoxe. Un lugar acolledor, cuns campos envexables e únicos en toda a área. Os campos de tiro máis próximos están na Coruña e en Pontevedra, polo que a Sociedade acolle a adeptos de moitísimos lugares da contorna. 

Son sobre 300 socios que non pagan máis que un prezo simbólico de oito euros ao mes. Con iso conseguen, aos poucos, manter e actualizar as instalacións. “Entre os socios temos electricistas, fontaneiros… profesionais dos que botamos man e se implican para ir solucionando as necesidades que poidan aparecer”, explica José Fernández, que incide na colaboración de todos os membros coa Sociedade.

Entre os socios temos electricistas, fontaneiros… profesionais dos que botamos man e se implican para ir solucionando as necesidades que poidan aparecer

Os afeccionados ao tiro e membros da Sociedade son, na súa maioría, homes. José Fernández pensa que ten que ver cunha tradición arraigada e vinculada co servizo militar obrigatorio e a práctica da caza, que eran ocupacións realizadas por eles.

Con todo, as mulleres comezan a gañar terreo no deporte do tiro, e con forza: “Xa se animan a tirar bastantes mulleres e de feito unha das nosas socias, que empezou hai dous anos, xa é campioa de Galicia e de España”, engade orgulloso José.

Excepto pola especialización de xénero, polo demais non hai un perfil especifico entre os deportistas: moitos son adultos, pero tamén hai algún neno que xa empeza a interesarse pola disciplina. É necesario ter dezaoito anos para empregar armas de fogo, pero as de aire comprimido non teñen un límite.

É habitual que o gusto polo tiro se transmita xeración tras xeración, entre membros da mesma familia. José asegura que cada vez máis xente se anima a probar: “Veñen, fan algunha proba, van entrando pouco a pouco e acaban collendo o gusanillo do deporte”.

Formación e práctica

Para poder dedicarse ao tiro é preciso recibir unha formación, hai cursos que habilitan e permiten posteriormente sacar unha licencia de tipo F, que é a das armas. Hai que pasar un exame e as probas pertinentes, “unha autoescola das armas”, indica José. 

Estes cursos só poden dalos adestradores nacionais. Hoxe, na Sociedade de Tiro Olímpico é posible asistir a estes cursos, teñen aulas habilitadas para o seu efecto. Ademais de cursos de inicio, tamén os ofrecen de perfeccionamento.

É un salto de calidade en relación aos seus inicios, cando non tiñan entre o seu persoal a membros coa titulación suficiente e era preciso desprazarse a outros lugares ou agardar a que algún profesional puidese achegarse ao campo. Nese sentido, as limitacións son moitísimas menos agora, inexistentes podería dicirse.

O avance foi tal que hoxe “Santiago é unha das potencias do tiro, temos dous campións na modalidade de tiro práctico, na de aire comprimido… practicamente en todas nas que adestramos hai alguén que destaca”, asevera José.

Santiago é unha das potencias do tiro, temos dous campións na modalidade de tiro práctico, na de aire comprimido… practicamente en todas nas que adestramos hai alguén que destaca

O dato é máis relevante se se ten en conta que só hai un campo de tiro en Compostela, fronte a outros lugares como Coruña -outra grande forza- que ten catro e que, por tanto, congrega a moitos máis deportistas. Asemade, as instalacións de Santiago a diferenza doutras non son de titularidade municipal, polo que se sustentan polo traballo dos socios e dunha directiva que é voluntaria non recibe ningún tipo de prestación económica polo seu labor. 

Contan con dúas pistas de tiro. Unha galería de 25 e 50 metros, e outra de dez metros. A primeira é para a modalidade estándar, emprégase para xogos de precisión sobre brancos aos que hai que disparar cinco veces en 150 segundos, entre outros. 

O particular deste campo é que ten un foso, unha entrada subterránea que permite cambiar os brancos sen necesidade de parar a partida: “o resto de tiradores poden seguir practicando sen risco, o que dá moita liberdade”. É unha prestación practicamente exclusiva do campo de tiro de Santiago.

A pista de dez metros utilízase para o tiro pneumático, unha disciplina olímpica moi practicada. Son pistolas de aire comprimido coas que precisión é especialmente difícil de conseguir.

Non todas as modalidades de tiro son olímpicas, pero na Sociedade poden practicarse tanto as que son como as que non. Durante os adestramentos hai sempre un supervisor de campo, “pero quen dispara é porque está capacitado”, explica José. 

Non é un deporte perigoso, en contra do que se poida pensar. Legalmente, o seu grao de perigo “equipárase ao da petanca”, engade José. “As armas teñen unhas normas de uso, o único perigo é non seguilas”. 

A Sociedade foise especializando co paso dos anos e hoxe poden presumir de ter unha canteira de excelentes tiradores entre as súas filas. Os adestradores fan unha evolución dos deportistas e preparan a todo aquel que busque conseguir unha medalla. Por iso organizan competicións propias cada quince días que serven como preparación para os campionatos da Federación. 

As probas poden ser individuais, por parellas (home e muller), por equipos… e hainas de precisión, de velocidade, combinadas e unha infinidade máis. Na Sociedade de Tiro Olímpico de Santiago non poñen límites e acollen cos brazos abertos a calquera novo tirador que queira achegarse a coñecer as instalacións e dar os primeiros disparos: “Os primeiros espállanse, van fóra, pero despois a cousa vaise perfeccionando, e iso é un chute de enerxía. Quen queira que veña probar”. Queda por escrito a convite de José Fernández.